"Annemin mitokondrisi bende kaldı" demişti bir keresinde bir doktor. Bunu bir züğürt tesellisi olarak yorumlamıştım ilk zaman ama başına gelince anlıyormuşsun ki en züğürt tesellilere bile muhtaçsın o çaresizlikte. Sonra biraz düşündüm de aslında doğruydu sen bende devam ediyordun zaten.
Öyle ya ne zaman ki senin karıştığın toprağa benim göz yaşlarım değdi işte biz o zaman o toprakta yeniden ve ayrılmamacasına birleşmiş sayılmadık mı?
Bakıldığında sen,
Uzun parmaklı ellerimdesin ve ince telli saçlarımda aslında,